باسقوط دستای تو در تنم چیزی فروریخت
هجرتت اوج صدامواز فراز شاخه آویخت
ای زلال سبز جاری جای خوب غسل تعمید
بی تو باید مرد وپژمرد زیرخاک باغچه پوسید
فصلی که من با توما شد فصل سبزخواهش برگ
فصلی که ما بی تو من شد فصل خاکستری مرگ
تو بگو جز تو کودوم رود ناجی لب تشنگی بود
جزتو آغوش کودوم باغ سایه گاه خستگی بود
بی تو باید بی تو باید
تا نفس دارم ببا رم
من برای گریه کردن
شونه هاتو کم میارم
چشم تو با هق هق من با شکستن آشنا نیست
این شکستن بی صدابود هرصدایی که صدا نیست
ای رفیق ناخوشی ها این خوشی باید بمیره
جز تو همراهی ندارم که شب از من پس بگیره
با تو بدرود ای مسافر هجرت تو بی خطر باد
پر طپش باد دلی که خون به رگهای تنم داد
فصلی که من با تو ما شد فصل سبز خواهش برگ
فصلی که ما بی تو من شد فصل خاکستری مرگ
چاله عمیق مخت رو اگر دستم می رسید، با کاردک اینقدر می تراشیدم که خالی خالی شود
از آن اندیشه های گذشته های بچه گانه ی ...
شاعری امروز می خواند، شعرش یادم رفت. از چشمهایت می گفت...